Το Ποταμίσι προέρχεται από την ομώνυμη σπάνια ελληνική γηγενή ποικιλία που αποτελεί παράλληλα και μια από τις κύριες ποικιλίες της Νάξου. Καλλιεργείται στο αμπελοτόπι Τρανά Αμπέλια, με επιλεκτικό τρύγο και κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά σε περιορισμένο αριθμό φιαλών. Πρόκειται για ένα κρασί ξερικής καλλιέργειας του βιολογικά πιστοποιημένου οινοποιείου Τρανάμπελο.
Ποταμίσι
Με ιστορία 200 ετών και άνω, και πιο συγκεκριμένα στις αρχές του 1800, ο αμπελώνας Τρανάμπελο βρίσκεται σε μια περιοχή του νησιού που ήταν ευρέως γνωστή ως «Τρανά Αμπέλια» λόγω της έντονης οινοποιητικής δραστηριότητας στη συγκεκριμένη περιοχή, στο Γλυνάδο Νάξου. Ένας πρόγονος της οικογένειας, με το παρατσούκλι «Καλόερος» ήταν γνωστός στην τοπική κοινωνία ως ο τελευταίος οινοπαραγωγός στα «Τρανά Αμπέλια».
Πενήντα χρόνια αργότερα, το 2005 η οικογένεια Μακρυδημήτρη αποφάσισε να αναβιώσει τον αμπελώνα, και τον ονόμασε Τρανάμπελο, με γνώμονα την αρχική τοπική ονομασία και με την υπόσχεση να διατηρήσει την ιστορική φήμη της περιοχής ως προς την παραγωγή κρασιού.
Λαμβάνοντας υπ΄όψιν τις τοπικές μεθόδους οινοποίησης και σε αρμονία με το χαρακτηριστικό terroir του νησιού, επιλέχθηκαν οι πιο αντιπροσωπευτικές γηγενείς κυκλαδίτικες ποικιλίες για τη βιώσιμη παραγωγή κρασιού.
Η ιστορία της Νάξου (Χώρα) απλώνεται βαθειά στο χρόνο, μπλεγμένη ανάμεσα σε μυθικά όντα, θρύλους και ήρωες, αλλά και ιστορία: Μυκηναϊκή εποχή, ρωμαϊκή, βυζαντινή, λατινοκρατία και τουρκοκρατία. Τα πολλά μνημεία της Χώρας, μιλούν για το λαμπρό παρελθόν της, με πιο χαρακτηριστικό την «Πορτάρα», το επιβλητικό πρόπυλο του ναού του Απόλλωνα του 6ου αιώνα π.Χ. που βρίσκεται στο νησάκι που οι ντόπιοι ονομάζουν «Παλάτια».
Πλούσια ποικιλία από αρχιτεκτονικά μνημεία, που άφησαν στο πέρασμα τους οι διάφοροι λαοί και πολιτισμοί, αλλά και μια αξιοζήλευτη λαϊκή παράδοση στο χτίσιμο των σπιτιών, των εκκλησιών και δεκάδων άλλων κτισμάτων, συνθέτουν την εικόνα της αρχιτεκτονικής της Νάξου, στο πέρασμα των χρόνων.
Η Νάξος σαν εικόνα δεν ξεφεύγει από την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική. Λευκά κτίσματα διώροφα, όπου καμία επιφάνεια δεν είναι επίπεδη και το ένα δίπλα στο άλλο, ενώνουν τις αυλές τους με πλακόστρωτα σοκάκια και σκαλιά. Η εναλλαγή είναι μεγάλη: Βουνά με φαράγγια, σπήλαια και ρεματιές σκιάζουν κατάφυτες κοιλάδες με λιόδεντρα, συκιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, αμπέλια και άφθονα τρεχούμενα νερά.
«Αν ο Παράδεισος ήταν στη γη, θα ήταν εδώ», έγραψε ο μεγάλος λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης όταν επισκέφθηκε το νησί της Νάξου και έμεινε για λίγο στον εύφορο κάμπο των Εγγαρών.
(Πηγή: www.naxos.gr)